آلودگی هوا کلانشهرها که طبق نظر کارشناسان در 25 شهر کشور، سالانه در حدود 30 ميليارد دلار، فقط در بخش بهداشتي خسارت وارد می‌کند، با توسعه شهرهای هوشمند و مبلغی کمتر از این خسارت، می‌تواند قابل حل باشد؛ البته این خسارت فقط در بخش بهداشتی است و نباید کاهش سن مردم به دلیل آلودگی هوا، خسارت‌های چندین هزار میلیارد تومانی به بخش کشاورزی و باغی و… را نادیده گرفت. موضوعی که امروزه در همه کشورهای توسعه یافته جهان در دستور کار خود قرار گرفته و با هوشمند سازی شهرها، از این خسارت جلوگیری می‌کنند. از آنجا که ایستگاه‌های هواشناسی که در شهر تهران وجود دارند، مدرن و بر اساس تکنولوژی روز دنیا نیستد و اطلاع‌رسانی به مردم را هم به صورت هوشمند انجام نمی‌دهند، بنابراین امکان دارد این آلودگی یکسری از رده‌های سنی را دچار مشکل کند و آنها که در این هوای آلوده، در سطح شهر تردد می‌کنند، قادر به تشخیص خطری که در کمین آنهاست، نیست. در کشورهای پیشرفته و شهرهای هوشمند دنیا، دیتابیس‌هایی وجود دارد که اسامی نفراتی که میزان آلودگی هوا برای آنها خطرآفرین است، در آن ذخیره شده و از طریق پیام‌ها بر روی تلفن‌های همراه به آنها هشدار داده می‌شود که نباید در شهر تردد کنید. لذا با این رویکرد و با توجه به این موضوع، پلتفرم هوشمند شهری در کشور ما وجود ندارد که به آنها اطلاع‌رسانی کند. یا اینکه به مردم اعلام نماید که امروز باید رفت و آمدشان را با استفاده از وسایل عمومی انجام دهند یا دوچرخه. با هوشمندسازی این شهرها، کارخانه‌های صنعتی که در اطراف شهرها هستند، تعطیل می‌شوند یا برق و گاز آنها قطع می‌گردد. اما با همه هشدارها و تمهیدات ستاد مبارزه با آلودگی هوای کلانشهرها، شاهد هستیم که کارخانه‌ها بیشتر مازوت می‌سوزانند و تولید خود را افزایش می‌دهند و دود آن به چشم و ریه مردم می‌رود.

همچنین در شهرهای پیشرفته دنیا که بر اساس الگوی شهرهای هوشمند پایه‌گذاری شده، اگر ریزگردها در حال هجوم به آن شهرها باشند، یک برنامه‌ریزی از قبل وجود دارد که از طریق سامانه‌های هوشمند می‌توانند پیش بینی نمایند که چه کارهایی باید انجام شود. در واقع حجم گرد و غبار‌ها را از روش‌های مختلف هوشمند که در مورد رفع آلایندگی هوا وجود دارند، استفاده می‌شود.  بحث اینکه ما بتوانیم در ابتدا با سیستم‌های هوشمند برای آلایندگی هوا از هر نوعی، پیش بینی‌های لازم را انجام دهیم و بعد قادر باشیم با هوشمند سازی، آلایندگی را کنترل کنیم، باید در کلانشهرهای کشور به صورت پایلوت اجرا شود و به این شکل، بسیاری از هزینه‌هایی که متحمل دولت و شهرداری‌ها می‌شود، از بین خواهد رفت. پیشنهاد نگارنده این است که یک سامانه هوشمندی که بتواند آلایندگی را از قبل، پیش بینی کند و بعد از آن بتواند با مدیریت شهری، بین شهری و استانی آن را کنترل نماید و منجر به تعطیلی شهرها نشود، یا اگر قرار بر عدم تعطیلی نباشد، بر اساس یک برنامه جامع باید این امر صورت بگیرد که بتواند اثرات سوء آن از بین ببرد، یک موضوع اساسی است که باید توسط دولت و شهرداری‌ها اجرایی گردد.