امروزه بر اساس دستورالعملی که در شهرهای هوشمند مورد مطالعه و اجرا قرار می‌گیرد، دولت‌ها و شهرداری‌ها از وسایلی که به اصطلاح به آنها «تجهیزات اکسس» می‌گویند، در دستور کار قرار دارند و این لایه آخری است که به مصرف کننده ارائه می‌شود. مصرف کنندگان یا به‌صورت شخصی از این وسایل «پاک» استفاده کرده یا در اختیار عموم مردم قرار می‌گیرد و این امر می‌تواند هم منبع درآمد مالی برای دولت باشد و هم از هزینه‌های سرسام‌آور جلوگیری کند. مثلا تاکید شهرداری‌های کشور ایران، خرید اتوبوس‌های برقی است و این امر نه‌تنها برای شهرداری‌ها درآمد جاری به همراه دارد، به دولت نیز کمک می‌کند از پرداخت خسارت‌های آلودگی هوا جلوگیری به عمل آید. مثلا در کلانشهری مانند تهران که روزانه 7 میلیون دلار خسارت آلودگی هوا برآورد شده و در کنار آن جان هزاران نفر را تهدید یا از عمر آنها می‌کاهد، دلیل اصلی آن استفاده از خودروها و وسایل حمل و نقل با سوخت‌های فسیلی است. در کنار این موضوع می‌توان به بار ترافیک وحشتناک نیز اشاره کرد که روزانه چند هزار ساعت از عمر مفید مردم را کاهش داده و این زمان که در صف‌های طولانی ترافیک می‌گذرد، می‌تواند برای کشور بازدهی بیشتری به همراه داشته باشد. زمانی‌که از وسایل هوشمند و برقی با تجهیزات روز دنیا استفاده شود، در سرعت دستیابی به مسیر‌ها یا حتی صرفه جویی در میزان مصرف انرژی بی‌شک موثر خواهد بود. لذا در شهرهای هوشمند دنیا، دولت‌های از تجهیزات «اکسس» استفاده می‌کنند و این تجهیزات می‌تواند اتوبوس یا خودرو برقی باشد یا سنسور‌های تنظیم کننده انرژی برای منازل یا هر وسیله هوشمند که با انرژی پاک کار می‌کند. اینکه دولت ایران بتواند این امور را توسعه دهد و به شهرداری را در دستیابی به این وسایل یاری برساند، به سرمایه‌گذاری در هوشمندسازی شهرها نیز کمک شایانی کرده و از در کنار صرفه جویی در میلیاردها دلار در سال، از تلف شدن عمر مردم به عنوان یک سرمایه ارزشمند اجتماعی جلوگیری خواهد کرد. به همین دلیل است که دولت‌های بزرگ دنیا با سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در سیستم‌های برقی و پاک، شهرهای خود را هوشمند می‌کنند، اما در ایران، با توجه به تحریم‌ها و منابع محدود دولت، فعلا نمی‌توان از آنها انتظار تحقق این امر را داشت.  سال‌هاست که در کلانشهر تهران، اتوبوس‌های فرسوده و با عمر 20 تا 30 سال که گازوئیل می‌سوزانند به یک امر مخرب و تهدید کننده محیط زیست تبدیل شده‌اند و روزانه صدها اتوبوس در مسیر خراب شده و باعث ازدحام مردم در ایستگاه‌ها می‌شوند، بنا‌براین برای توسعه و راهبرد اینگونه سیستم‌ها نیاز است که بخش خصوصی وارد عمل شود و بعد به سیستم‌های مدیریت شهرهوشمند که مبنای آن در ایران دولتی است، متصل گردند. به‌واسطه این موضوع و ضرورت آن، دولت باید در سیستم‌هایی که مابین «سیستم‌های واسط» است، سرمایه‌گذاری کند تا بتواند با هوشمندی ارتباط میان سیستم‌ها و واسط‌های سیستمی، این امر را محقق سازد. متاسفانه در کشور ما به‌خوبی این امر انجام نمی‌شود و هنوز در تکنولوژی قرون گذشته به‌سر می‌بریم یا به‌صورت خیلی کُند پیش می‌رود و تا دولت یک سیستم جدید رونمایی می‌کند، آن سیستم در کشورهای دیگر منسوخ شده و این چرخه معیوب سال‌هاست که با تدوین برنامه دولت الکترونیک همچنان در گیر و دار بودجه، تحریم و موازی کاری گیر افتاده است. باید برای تحقق این امر، دولت از کارخانه‌جات اتوبوس‌سازی و خودروسازی برقی و کارخانجاتی که در حوزه IOT یا شهرهوشمند که در بستر اینترنت خدمات توسعه می‌دهند حمایت جدی نماید. بی‌شک برای رسیدن به این مهم، سیستم‌هایی در کارخانه‌جات طراحی شود در دسترس مردم قرار بگیرد که عامل انرژی پاک و بر مبنای مدیریت هوشمند باشد تا مردم بتوانند از این سیستم‌های پاک و سریع استفاده کنند. کما اینکه در گذشته اتوبوس‌های برقی که به کابل متصل بودند، در تهران وجود داشت و حالا نیز می‌توان این امر را محقق کرد، فقط باید از موازی کاری و آوردن برنامه روی کاغذ جلوگیری نمود و وارد میدان عمل گردید و بزرگ‌ترین دستاور تحقیق بستر انرژی پاک و هوای سالم با هزینه کمتر، افزایش کیفیت زندگی برای شهروندان است.